ماده 10 قانون کار

یکی از مهم‌ترین چالش‌های کارگران و کارفرمایان همیشه بحث قرارداد بوده است. در این موضوع یکی از با اهمیت‌ترین موارد عدم آگاهی کارفرمایان و کارگران نسبت به موارد و مقاد مهم قرارداد است چراکه اگر قرارداد درستی برای اشخاص در نظر گرفته نشود می‌تواند مشکلات بعدی را به خصوص برای کارفرمایان بوجود آورد. اما چگونه می‌توان قرارداد مناسبی را تهیه نمود؟

یکی از مراجع مهم در بحث چهارچوب قراردادهای کار ماده 10 قانون کار است که در آن موارد مهم ذکر شده است و باید این موارد حتما در تدوین قرارداد کار لحاظ شود به همین جهت قصد داریم تا در این مقاله شما را با موارد مهم و اساسی این ماده از قانون کار آشنا نماییم.

ماده 10 قانون کار شامل چه مواردی است؟

1. نوع کار یا حرفه یا وظیفه‌ای که کارگر باید به آن اشتغال یابد.
2. حقوق کارگران یا مزد مبنا و لواحق آن
3. ساعات کار، تعطیلات و مرخصی‌ها
4. محل انجام کار
5. تاریخ انعقاد قرارداد
6. مدت قرارداد، چنانچه کار برای مدت معین باشد.
7. موارد دیگری که عرف و عادت شغل یا محل، ایجاب نماید.

تفسیر ماده 10 قانون کار

در این قسمت از مقاله به تفسیر بخش های مهم ماده 10 قانون کار خواهیم پرداخت:

بخش الف ماده 10 قانون کار

در این بخش ذکر شده است که در قرارداد حتما باید نوع کار و وظیفه واقعی کارگر مشخص گردیده باشد. یکی از مهمترین دلایل در تدوین این بخش از قانون، قطعا این مورد است که چنانچه کارگری در حین کار دچار حادثه گردید با توجه به درج شغل و سمت کارگر در قرارداد کار بهتر می‌توان حادثه کاری وی را اثبات و امتیازات لازم را در زمان حادثه برای وی فراهم نمود.

بخش ب ماده 10 قانون کار

آورده شده است که حتما می‌‌بایست حقوق و مزایای کارگر در قرارداد ذکر شود تا مشخص گردد چه مزایایی برای کارگر درنظر گرفته شده و توافق گردیده است و البته در محاسبات درست‌تر استفاده گردد؛ همچنین اگر نیاز به ارائه و آشکارسازی پرداختی‌های کارفرما به کارگر در مراجعی چون اداره کار بود، بتوان اثبات نمود که این مبالغ بابت چه آیتم‌ها و مواردی واریز گردیده است.

بخش ج ماده 10 قانون کار

بخش د ماده 10 قانون کار

الزام بر مشخص کردن محل کار کارگران آمده است  چراکه اگر کارگران 50 کیلومتر از محل کار برای انجام ماموریت دور شوند باید به ایشان فوق العاده اضافه‌تری تحت عنوان حق ماموریت تعلق گیرد. همچنین محل کار در تعیین ناشی از کار بودن حوادث بسیار تاثیرگذار است پس باید به درستی مشخص گردند.

بخش ه ماده 10 قانون کار

بخش و ماده 10 قانون کار

اشاره شده است که چنانچه قراردادی موقت باشد و برای مدت معینی برقرار گردد، می‌بایست حتما مدت قرارداد و همکاری در قرارداد قید شود و درغیر اینصورت قرارداد بدون پایان و به صورت دائمی تلقی می‌شود و کارفرما حق قطع رابطه کاری را با کارگر نداشته و باید تا زمان بازنشستگی وی را در کارگاه خود نگه دارد.

سخن پایانی

همانطور که ملاحظه کردید و توضیح داده شد در ماده 10 قانون کار برخی از مهم‌ترین موارد مربوط به قراردادنویسی تابع قانون کار ذکر شده است و باید حتما این موارد رعایت شوند تا در ادامه همکاری کارگران و کارفرمایان به مشکل کمتری برخورد نمایند و طرفین بخصوص کارفرمایان در اثر عدم رعایت این نکات بر اثر بی اطلاعی از قوانین دچار هزینه‌های هنگفت و جریمه‌های سنگین نشوند.